مهریه یا همان داستان خانمان سوز که شامل حال افراد نادان و جاهل می شوند که زندگی را با مهریه بالا متزلل می سازند و زندگی را نابود می کنند .

با وجود فرهنگ فقیر غربی و خانمان سوز غرب ، تمامی دختران و زندگی آنهارا نابود می کنیم .

زندگی به امری گفته می شود که پر از سختی و ناراحتی و مشکلات باشد ، اصلا مگه زندگی در این دنیا جز سختی چیز دیگری است؟؟؟

اگه لذت خوردنی ها ، ملال انگیزی بعد از شکم پر آن و زمان تخلیه و بیماری های ناشی از پر خوری آن...

اگه لذت جنسی چند دقیقه ای آن ،  خستگی و ملال انگیزی و شستن و نظافت دینی و اسلامی بعد از آن 

و بسیاری از لذت های زود گذر دنیایی.....

و الا اگه همه این لذت ها برای خدا باشد بسیار هدف مند می شود و .....

دوستان هرچی مال دارید را مهریه همسرانتان کنید ،،،،،،،،،،،، اما نقدا تقدیم کنید ، و چیزی به عنوان ، دین بر گردن خود باقی نگذارید،،،،

زنان در مواقع خاص ،،،  ناقص العقول و احمق و بی شعور ،،، می شوند ، نادان و پر از حماقت ، باید دقت کنید اگر اووسال یا افسار خود را با مهریه 

زیاد ، به دستشان بدهید ، حتما در اولین سختی و مشکلات ، آن را خواهند کشید ، و از سواری بر الاغی (همچون امسال من که مهریه بالا گذاشته اند)

خسته شده و پیاده می شوند .

چه بسیار کم هستند زنانی که با مهریه پایین خود را مطابقت با اخلاق همسر نساخته وطلاق گرفته اند.

نا برده صبر زن با مهر پایین پیدا نمی شود ،                                    مزد آن گرفت جان خواهر که دختر از روستا انتخاب کرد

برو زن بگیر سادگی کن ، مگو چیست غرور                                     که سرمایه زندگی است ، فرزند نیکو و زن ساد زیست

در اواخر عمر ..... یاد روزهای پایانی پاییز ، مرا به نگاهی اندوه نگاهی غم ناک و تاسفی عمیق .... وجود مرا می گیرد ... و اینهمه نگاه حسرت و نگاه

هایی پر از عاطفه های بر باد رفته که فنا شد ، خدا در این نگاه ها نبود توکل کم بود و رشته حیات بخش زندگی در اعتقاد جایگاهی نداشت.

من و منیت و منی هر سه کلمه از نجس تر و بد بو ترین ماده حیات بخش منی استخراج می شد و.... 

زندگی امتثال صورت انسانی بود ولی داعما در حال اطفاء غریزه حیوانی بودیم و می شد آنچه که نباید بشود...

زندگی در اوج خود بود اما ما در قعر خودیت و عدمیت بودیم .

روز گار مارا به اجبار می گذراند و روز ها مخلوقات منظم خداوندی بودند و در آرامش به وظیفه تکوینی خود مشغول بودند ولی انسان ذی شعور بدونه هیچ توجی به 

روزگار در حال خسران و ز کف دادن سرمایه عمر خویش ، به سپری کردن جان خویش در عبور از لذات عمیق عبودیت و بندگی ، خود را سر گرم لذت های حقیر حیوانی کرده  بود 

، ،،،، ما جرا به همین جا ختم نمی شود ، آدمی در اوج غرور و مستی می میرد و خاک کرم های وجودش از خودش می خورند تا باد کنند و در پایان همه خاک خاک خاک شوند.

برای استفاده از تجربیات همدیگر و آشنایی با دوستان زخم خورده ، اگر دوست داشتید ، در زمان مناسب ، یک احوالی بپرسید09301293489